Shën Theodhora ishte bijë e perandorit të respektuar të Maqedonisë, Joan Petralifas. Ishte martuar me Despotin e Epirit, Mihaili II Angjello (1237-1271), dhe përfitoi nga ngjitja e saj në dinjitetin mbretëror, që të bëhej, duke imituar Perëndinë, Mbretin e qiellit dhe të tokës, burim mëshirash për të gjithë njerëzit. Por, me nxitjen e djallit, i cili ziente përbrenda nga xhelozia kur e shikonte Theodhorën të stolisur me të gjitha virtytet, bashkëshorti i saj ra pre e një vejushe, e cila e kishte tërhequr pas vetes si me magji. Djalli e shtyu madje ta urrente të shoqen e ligjshme deri në atë pikë, saqë sillej ndaj saj si të ishte prostituta më e përbuzur; e keqtrajtonte dhe i kishte urdhëruar shërbëtorët të mos e njihnin më si zonjën e tyre.
Theodhora i duroi të gjitha këto sprova me durim, pa u zemëruar me të shoqin dhe falënderonte Perëndinë, i Cili i dërgonte gurë të çmuar të diademës së paprishshme. Si përfundim, Mihaili e dëboi dhe ajo kaloi vend më vend për pesë vjet, duke pasur me vete edhe motrën e vogël. Një ditë, e uritur dhe e dëshpëruar, mbërriti buzë një pylli, ku i priti një prift.
Ndërkohë, Despoti, që kuptoi se ishte mashtruar nga magjitë, erdhi në vete dhe e kërkoi kudo Theodhorën besnike. Kur ajo u kthye në Artë, të gjithë e përshëndetën me britma gëzimi dhe që atëherë jetoi e lumtur me bashkëshortin e saj, duke e ndihmuar në marrëdhëniet e tij diplomatike me Mbretërinë e Nikeas dhe duke e frymëzuar për Mbretërinë e Qiejve.
Despoti Mihail vdiq pak kohë më vonë dhe Theodhora u bë murgeshë në manastirin që kishte themeluar pranë një kishe kushtuar shën Gjergjit. U ushtrua ashpër dhe u shërbente me përulësi të gjitha motrave. U lajmërua nga Perëndia për fundin e saj të afërt, por iu lut ta linte edhe gjashtë muaj, deri në përfundimin e kishës. Kur erdhi koha, e la këtë jetë të përkohshme, duke u dhënë motrave porositë e fundit. Trupi i saj u vendos në narteksin e kishës dhe kryen shumë shërime.
Mbrapa
