Kur persekutimi i Dioklecianit në tërë perandorinë (305) ishte në kulmin e tij, 37 të krishterë nga qyteti i Tebës në Egjipt, midis tyre anagnosti Apollon, i burgosën në Aleksandri dhe më pas i nxorën përpara guvernatorit Arian. Apolloni u frikësua përpara torturave, por njëkohësisht nuk donte të mohonte besimin. Prandaj i kërkoi njërit prej gardianëve, kitaristit Filemon, të vishte rrobat e tij dhe t’u sakrifikonte idhujve në vend të tij, duke e shpërblyer për këtë me 4 monedha ari. Filemoni e pranoi këtë propozim, por në çastin kur po vishte rrobat e Apollonit u mbulua nga hiri dhe besoi te Krishti me gjithë zemër, kështu që nuk pranoi t’i ofronte sakrificë në emër të Apollonit dhe vendosi të pohonte besimin e shenjtë.
Ndërkohë guvernatori çoi njerëz të thërrisnin Filemonin, për të luajtur muzikë përpara të burgosurve dhe t’u rikujtonte edhe një herë kënaqësitë e kësaj bote, që të detyroheshin të mohonin besimin te Zoti. Filemoni në ato çaste deklaroi me zë të lartë, në mes të amfiteatrit, se ai ishte kitaristi dhe se mohonte kultin e perandorit dhe pohonte Krishtin Perëndi. Paganët u përpoqën ta bindnin se ai nuk kishte të bënte me të krishterët, pasi nuk ishte i pagëzuar dhe se nuk mund të quhej i krishterë. Por vendosmëria e Filemonit ishte e palëkundur. Ai mori Pagëzimin e shenjtë me një mrekulli: bëri të binte shi prej qiellit vetëm përmbi atë dhe, me anë të lutjes së tij, u konsumuan 4 monedhat e arta që kishte marrë prej Apollonit me anë të një zjarri të mistershëm. Kjo ndodhi që të mos ekzistonte edhe hija më e vogël e dyshimit mbi seriozitetin e konvertimit të tij në të krishterë.
Apolloni, i cili ishte strumbullari i tërë kësaj ndodhie, u thirr përpara gjykatësit, ku pohoi Krishtin me burrëri dhe u bë gati të duronte të gjitha torturat. Ata i prenë kyçet e këmbëve dhe e tërhoqën zvarrë në tërë qytetin. Ndërsa Filemonin e varën në një pemë ulliri dhe i gjuanin me shigjeta, por ato nuk e godisnin, edhe pse njëra prej tyre i nxori syrin guvernatorit. Duke ndier dhembshuri për të, Filemoni paratha se pas vdekjes së martirëve, ai do të rifitonte syrin, nëse do ta fërkonte me dhé nga varri i tyre.
Dy shenjtorëve iu pre koka dhe kështu ata patën një fund të lavdishëm. Jo shumë kohë më pas, Ariani fitoi shikimin, sipas asaj që i kishte parathënë Filemoni dhe ai pohoi besimin bashkë me 4 truprojat e tij. Kur dëgjoi për pagëzimin e tij, Diokleciani i arrestoi të pestë dhe urdhëroi që Ariani të lidhej kokë e këmbë dhe të hidhej në një pus të thellë, me një gur të rëndë të lidhur në qafë. Pusi ishte mbushur me dhé dhe perandori vuri fronin e tij përmbi të, duke deklaruar me të madhe: “ Tani do ta shikojmë nëse Perëndia i tij do të vijë dhe do ta nxjerrë atë prej pusit”. Por kur u kthye në pallat dhe hyri në dhomën e gjumit, ai pa gurin dhe zinxhirët e Arianit të varur sipër shtratit të tij dhe shenjtorin që po qëndronte shtrirë mbi shtrojat. I tmerruar nga kjo pamje, tirani u tërhoq në një qoshe, por, pasi e mblodhi veten, thirri rojat dhe i urdhëroi të flaknin magjistarin dhe 4 shokët e tij në det të futur brenda thasëve me rërë.
Meqë Perëndia donte që lipsanet e tyre të mos humbisnin, Ai dërgoi një delfin të madh për të mbledhur thasët dhe për t’i nxjerrë në breg pranë Aleksandrisë. Aty u mblodhën nga shërbëtorët besnikë të Arianit, që u lajmëruan nga zotëria i tyre me anë të një ëndrre dhe u sollën me triumf të madh në Antinoe.
